Weg van het landgoed | GGZ Oost Brabant 2018

vader en moeder, Peter en zijn twee persoonlijke begeleidsters. Misschien voelde hij zich een beetje overdonderd, maar hij heeft het geweldig opgepakt. De relatie is sterk verbeterd. Op verzoek van Peter is zijn medicatie afgebouwd; hij wilde weer kunnen denken, voelen, leven! Dat pakte heel goed uit. Hij werd behandeld als een volwassen man van 43 – zoals het hoort. Oók ik als moeder heb geleerd dat ik hem moet loslaten. Peter woont nu met hulp zelfstandig in Uden en heeft het er geweldig naar zijn zin. Ondanks zijn vertrek van Coudewater blijf ik me inzetten voor de Familieraad van GGZ Oost Brabant. Deze fijne club mensen vraagt aandacht voor de onmisbare rol van familieleden en naasten in herstel. Herstellen doe je niet alleen. Zonder een goede samenwerking gaat het niet.” Hannie Hurkmans, lid van de Familieraad Wandelen na de Mis “Het liefst was ik thuis blijven wonen, maar dat ging niet. Ik ben blij dat ze me destijds op Coudewater hebben opgevangen. Het viel niet altijd mee, maar ik heb er het beste van gemaakt en toch wel een fijne tijd gehad. Zondags nadat we naar de kerk waren geweest, gingen we altijd wandelen over het landgoed. De natuur is er prachtig.” Annie van Ieperen woonde op Coudewater Poppetjes “Ik werd erg geraakt door het boek Poppetjes , dat mijn 22-jarige cliënte Lieve de Rooij schreef. In dit dagboek- verhaal vertelt ze over de communicatie met haar zes poppetjes. Zo noemt ze de stemmen in haar hoofd, waar ze al sinds haar kindertijd mee praat. Dankzij Moeti, Meneer de rechter, Kleintje, Morzel, Heks en Zonnetje is ze nooit eenzaam. We lezen hoe ze zich ontwikkelt van iemand die overleeft met behulp van een fantasiewereld, tot iemand die meewerkt met haar behandeling en leeft in de realiteit. Ik had verwacht dat ze vol nare herinneringen zat aan de gesloten afdeling met zijn strakke structuur en zijn isoleercellen. Maar wat ze zich vooral herinnert zijn de momenten van menselijke nabij- heid en betrokkenheid. Dat vond ik heel bijzonder.” Sandra Petersen was verpleegkundige Een liefdevolle herinnering Joost was geen man die je na één ontmoeting kon doorgronden, of gemak- kelijk voor je kon winnen. Hij was eigenzinnig en kritisch, maar wie hij toeliet in zijn leven, kon rekenen op zijn onvoorwaardelijke trouw, gulheid en begrip. Joost worstelde al sinds zijn negentiende met de traumatische dood van zijn vader. Toen hij zijn vrouw verloor, werd Joost opgenomen. Het duurde jaren voordat hij zichzelf hervond. De omslag kwam toen een begeleidster hem vroeg wat ze voor hem kon betekenen, in plaats van voor hem in te vullen wat hij nodig had. Die eenvoudige, open vraag zette Joost aan het denken: wat wilde hij met zijn leven? Toen hij de antwoorden vond, belandde hij naar eigen zeggen van de hel in de hemel. Joost verhuisde naar Coudewater en reed elke dag wel een paar keer op zijn scootmobiel over het landgoed, meestal op weg naar de supermarkt voor iets lekkers. Joost Bemelmans was actief in de Cliëntenraad en spreekbuis richting de directie en Raad van Bestuur. Hij overleed op 29 januari 2017. HERINNERINGEN Weg van het landgoed 67